خواندن و نوشتن نه تنها یکی از لذت‌های بزرگ زندگیست بلکه ابزاری هست که به وسیله آن می‌توانیم به گستره‌ی وسیع‌تری از امکانات آموزشی متصل شویم و در نتیجه افق های متنوع تری را برای خود بگشاییم. هرچند انسان سال هاست که به این ابزار ارزشمند دست پیدا کرده است نابینایان راه پر پیچ و خمی را برای دسترسی به این ابزار ارزشمند طی کرده اند.
لویی بریل مربی و معلم اهل فرانسه از اولین کسانی بود که تلاش کرد روش خواندن و نوشتن آسان برای نابینایان ایجاد کند. وی حدود دویست سال پیش در یکی از روستاهای فرانسه به دنیا آمد. پدرش کارگاه کوچک زین سازی داشت و از این طریق خانواده خود را اداره می‌کرد. او پسری باهوش و کنجکاو بود زمانی که لوئی فقط سه سال داشت زمانی که در حال بازی با ابزار کارگاه پدرش بود در اثر برخورد درفش زین دوزی با چشمش، چشمش آسیب دید و دچار عفونت شد و کم کم بیناییش را از دست داد. او که آن موقع هنوز کوچک بود معنای کور شدن را نمی‌دانست بنابراین دائما از مادرش می‌پرسید که چرا همه جا تاریک شده است. لوئی هیچ گاه پیامد های ناشی از نابینایی اش را نپذیرفت و معتقد بود می‌تواند مثل هر انسان دیگری زندگی کند. او با کمک یک کشیش به سمت تحصیل سوق داده شد و برای فراگیری خواندن و نوشتن رهسپار موسسه نابینایان پاریس شد. او خواندن را به این صورت یاد گرفت که تلاش کرد تا نوشته های خط عادی را که به صورت برجسته بر روی چرم حک می‌شد یاد بگیرد و بخواند و بنویسد ولی او متوجه شد که فراگیری خط عادی برای نابینایان دشوار است بنابراین از همان ابتدا تلاش نمود که خطی مخصوص ابداع کند تا یادگیری را برای همه آسان‌تر سازد. رسم الخطی که وی در سن شانزده سالگی ایجاد کرد از ترکیب یک تا شش نقطه برجسته تشکیل شده است و هم اکنون پایه سواد صد ها هزار نابینا در سرتا سر جهان است.
