تا چه حد باید با آنها در این بازی همکاری کرد؟
باور کنید یا نکنید، نزدیک به دو سوم بچه‌ها، دوست خیالی داشته‌اند. مثلا الان در حال بازی با کودک خود هستید، اما یک لحظه بعد، او از شما می‌خواهد آنطرف‌تر بنشینید تا جا برای ” Candy” (کندی)، دوست نامرئی‌اش که در جنگل زندگی می‌کند باز شود. آیا صحنه را ترک می‌کنید تا او و کندی با هم بازی کنند؟ موضوع چیست؟ سوزان نیومن، دکترای روانشناسی اجتماعی و نویسنده کتاب “مورد تک‌فرزندی: راهنمای ضروری برای شما”، در اینباره می‌گوید: “تخیلات کودک از حدود 2 تا 3 سالگی شروع می‌شود که با بازیهای وانمودی ظهور پیدا کرده و این مساله در 65% بچه‌ها با ورود یک یا دو دوست خیالی به زندگی آنها همراه است.” داشتن دوستان خیالی، در میان بچه‌ها امری رایج است، اما دلایل ظاهر شدن آنها و همچنین مدت زمانی که در زندگی کودک حضور دارند متفاوت است.
این مطلب را مجله کودک، تیم پژوهشی و آموزشی آی‌قصه از سایت معتبر goodhousekeeping ترجمه و بازنویسی کرده است.
چرا بچه‌ها دوست خیالی دارند؟
خوب، دلیل اصلی‌اش این است که داشتن دوست خیالی خیلی برایشان جذاب و سرگرم‌کننده است. به گفته لورا مارکام، پی اچ دی و نویسنده کتاب “والدین آرام: کودکان خوشحال”، بچه‌ها بطور طبیعی دارای قوه تخیل قوی هستند و استفاده و تقویت آن برای سلامت عاطفی و روانی آنها بسیار مفید است.” بچه‌هایی که دوست خیالی دارند، از بازی با آنها لذت می‌برند، بنابراین، زمانهایی که احساس تنهایی می‌کنند یا حوصله‌شان سر رفته، همواره کسی را دارند تا با او بازی کنند. دخترم در سن 3 و 4 سالگی به من می‌گفت: “حالا می‌خواهم با بتسی بازی کنم”، بعد هم می‌رفت و به مدت نیم ساعت در اتاق خوابش با دوستش حرف می‌زد.
چرا من باید یک مادر خوشحال باشم؟
گاهی اوقات، دوستانی خیالی، خلأای را در زندگی کودک پر می‌کنند که دیگر همبازیهای واقعی او نمی‌توانند این کار را بکنند. به گفته سامانتا رودمن، پی اچ دی و نویسنده کتاب “چگونه با فرزندتان در مورد طلاق خود حرف بزنید”، “کودکی که تعداد اندکی دوست دارد، ممکن است یک دوست خیالی برای خود خلق کند. بچه‌ای را فرض کنید که از همه کوچکتر است و هیچوقت اجازه ندارد بازی خود را انتخاب کند، ولی با دوست خیالی خود، همیشه قادر خواهد بود خودش تصمیم بگیرد که چه بازی با هم بکنند. بهترین راه برای داشتن یک دوست عالی و بینظیر در دوران کودکی این است که او را در ذهن و تخیلات خود خلق کنید.” با این حال، والدینی که تنها یک فرزند دارند نباید نگران این مساله باشند که فرزندشان به این دلیل یک دوست خیالی برای خود خلق کرده که دوست دارد یک خواهر یا برادر داشته باشد. دکتر نیومن می‌گوید: “مردم از دیرباز همواره این باور غلط را داشته‌اند که بچه‌های تک فرزند به این دلیل دوست خیالی دارند که می‌خواهند جای خالی خواهر و برادر نداشته‌شان را پر کنند. اما این فقط یک افسانه است، چراکه مشخص شده که دو سوم بچه‌هایی که خواهر و برادر دارند هم دوست خیالی دارند.”
آیا دوستان خیالی کودک، واقعی هستند؟
البته که دوستان خیالی، موجوداتی واقعی نیستند، اما مساله اینجا است که آنها از نظر فرزندان شما تا چه حد واقعی هستند؟ به گفته دکتر نیومن: “بیشتر بچه‌ها خود می‌دانند که دوستان خیالی‌شان واقعی نیستند. داشتن دوست وانمودی یا خیالی در کودکان کم سن و سالتر نشانه رشد قوه تخیل آنها است.” بنابراین، اگر یادتان رفت که دوست خیالی فرزندتان “کندی” روی مبل نشسته و شما یکهو خود را روی او ولو کردید، نباید نگران این باشید که باعث آسیب روحی و روانی دائمی کودک خود شده‌اید.
اینکه تا چه میزان باید با حضور دوست خیالی فرزندتان کنار بیایید و آن را بپذیرید، به خودتان بستگی دارد ولی حتما باید حد و مرزی برای آن مشخص کنید.
اگر “کندی” ناگهان شروع به درخواست برای شام کند، یا وقتی کسی حواسش نیست، وسایل منزل را شکست، باید قوانین خاصی را برای کودک در این رابطه تعیین نمایید. دکتر نیومن می‌گوید: “در بیشتر موارد، به کودک خود اجازه دهید خودش تعیین کند که شما تا چه میزان می‌توانید در تخیلات و رابطه او با دوست خیالی‌اش وارد شوید. به فرزند خود احترام بگذارید و اجازه دهید او خودش این قضیه را رهبری کند. اگر دوست خیالی او نیز در اغلب موارد همراه شما سوار خودرو می‌شود، دیگر از او نپرسید که آیا او هم امروز با شما می‌آید یا خیر، صبر کنید او خودش به شما بگوید.”
دیگر برای نهار فرزندتان در مدرسه، غذا درست نکنید!
پس از تایید فرزندتان، صحبت کردن با دوست خیالی او یا در مورد او ایرادی ندارد، اما به یاد داشته باشید که کنترل این تخیلات باید همواره در دست کودکتان باشد. دخالت بیش از حد در کار او باعث اختلاف نظر، عصبانیت، یا نزاع شما بر سر قدرت خواهد شد.
