روزهای اولی که کرونا آمد همه فکر می‌کردیم موقتی است و هوا که گرم شود می‌رود پی کارش. گفتیم دو هفته همه جا را تعطیل کنیم٬ اداره‌ها تعطیل شوند٬ مدرسه‌ها تعطیل شوند و هیچ کس از خانه‌اش تکان نخورد تا شر این ویروس از سرمان کم شود. اما دو سال از آن روزها می‌گذرد و همچنان کووید۱۹ در بین ما جولان می‌دهد. نورا از آخرین روز مدرسه می‌گوید که همه با وحشت از یکدیگر خداحافظی می‌کردند و به این فکر می‌کردند که حالا چطور باید از راه دور اینهمه دانش آموز را تعلیم دهند.
تخته‌های وایت‌برد از دیوار پذیرایی خانه‌ی معلم‌ها آویزان شد٬ بچه‌ها مجبور شدند پای گوشی و لپتاپ بنشینند و از آن صفحه‌ی کوچک معلم و همکلاسی‌هایشان را ببینند٬ حداقل یکی از والدین مجبور شد در خانه بماند تا به تکالیف فرزندان رسیدگی کند و همگی روزهایی را به چشم دیدند که فکرش را هم نمی‌کردند.
در این میان دانش‌آموزانی بودند که با مشکلاتی مانند مسکن٬ غذا و سرپرستی درگیر بودند و معلم‌ها باید این موضوعات را نیز در نظر می‌گرفتند. این شرایط برای همه جدید و سخت بود. پدر و مادرها باید خودشان را با خانه ماندن٬ درس دادن به بچه‌ها٬ سرگرم کردنشان و حفاظت از سلامت و روان خود وفق می‌دادند. نورا می‌گوید خیلی از ما احتمالا یکبار گوشه‌ای رفته‌ایم و گریه کرده‌ایم و شاید هم بارها گریه کرده باشیم. روزهایی که در این دو سال گذرانده‌ایم ساده نبودند و درس‌های زیادی برایمان داشتند.
سخنران این تدتاک چهار راه برای بهبود شرایط تحصیل آنلاین دانش‌آموران پیشنهاد می‌دهد که کمک می‌کنند اوضاع برای همه بهتر شود. شیدا علی‌پور نویسنده سایت کودک و نوجوان آی قصه در ادامه به صورت مفصل به سخنران این تدتاک و موضوع مدارس آنلاین می‌پردازد.
درباره‌ی سخنران تدتاک
نورا فلاناگان بیست سال است که در یک مدرسه‌ي عمومی انگلیسی درس می‌دهد. دغدغه‌های او در سال‌های تدریسش چیزهای جالبی از این دست بودند: تدریس کتاب‌های ممنوعه٬ گنجاندن کتاب‌های طنز و رمان‌های تصویری در بین دروس٬ متون متنوع برای تدریس و مشارکت دادن دانش آموزان در تصمیمات مدرسه. او فعالیت‌هایی در مورد مقابله با نژادپرستی دارد و اخیرا کتابی با عنوان «مقابله با نژادگرایی سفیدپوستان در مدارس» نوشته که در مقابله‌ی مدبرانه و موثر با نژادپرستی در مدارس مورد استفاده قرار گیرد.
چهار موضوعی که در این تدتاک در مورد آنها صحبت شده:
۱- مشارکت والدین: نورا معتقد است یکی از مزایای مدارس آنلاین این است که والدین می‌توانند شاهد اتفاقاتی که در کلاس می‌افتد، باشند. می‌توانند ببینند چه چیزی فرزندشان را به هیجان می‌آورد و چه چیزی ناراحتش می‌کند. قرار نیست این اتفاق تا ابد در جریان باشد اما می‌شود چیزهای زیادی در این مدت یاد گرفت.
۲- تساوی: اغلب دانش‌آموزان مدارس دولتی از خانواده‌های کم درآمد هستند که زیرساخت‌های مناسب برای تحصیل آنلاین را ندارند. با آنلاین شدن مدارس این نیاز واضح تر به چشم آمد. باید حداقل در زمینه‌ی تکنولوژی تساوی برقرار شود زیرا دیگر یک انتخاب نیست بلکه اجبار است. کودکان نباید بر اساس محل زندگی یا توان مالی خانواده دسته‌بندی شوند و عده‌ای از امکانات برخوردار شوند و عده‌ای محروم بمانند.
۳- از کودکان حمایت کنید: این فقط پدر و مادرها نیستند که دلشان می‌خواهد بچه‌ها به مدرسه برگردند یا فقط معلم‌ها نیستند که دلشان برای درس دادن در یک کلاس واقعی تنگ شده٬ احتمالا بچه‌ها هم دلشان البته نه برای درس خواندن ولی برای زنگ تفریح یا زمین بازی و جمع دوستانشان تنگ شده. برای بازگشت دانش آموزان به مدرسه لازم است هر مدرسه‌ای یک مددکار اجتماعی و روانشناس داشته باشد تا در گذر از این دوره به آنها کمک کنند. کلاس‌ها باید کوچکتر و با تعداد کمتری دانش آموز برگزار شوند. کلاس‌های هنری باید بیشتر از قبل مورد توجه قرار گیرند و فعالیت‌های بدنی و موسیقی هم در برنامه‌های مدرسه گنجانده شوند.
۴- در روش‌های ارزیابی تجدیدنظر کنیم: بیشتر دانش آموزان تقریبا بیش از ۱۰ درصد از سال تحصیلی خود را مشغول امتحان دادن هستند و معلوم نیست چندین ساعت را به آمادگی برای این آزمون‌ها اختصاص داده‌اند. پول‌های زیادی صرف خرید کتاب‌های کمک آموزشی و تست و سوالات امتحانی می‌شود که اگر آنها را جای دیگری خرج کنیم مفیدتر است. نورا معتقد است باید روش‌های دیگری را جایگزین سیستم نمره‌دهی در مدارس کنیم و دانش‌آموزان را با میزان مهارت‌هایشان بسنجیم.
به امید روزی که همه‌ی دانش‌آموزان و معلمان به مدارس برگردند.
تدتاک «کووید۱۹ و دردسرهای مدارس آنلاین» را با زیرنویس فارسی ببینید.
پیشنهاد می‌کنیم تدتاک «سیستم آموزشی استعدادها را از بین می‌برد» را هم تماشا کنید.
