«به من نگاه کن» جمله‌ای است که مادرهای بچه‌ها اوتیسم بیشتر از هر جمله‌ای در زندگی استفاده می‌کنند. کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم دنیا را جور دیگری می‌بینند، صداها را طور دیگری می‌شنوند و نحوه‌ی ارتباط گرفتنشان با آدم‌ها و محیط متفاوت است. بسیاری از افراد تصورشان بر این است که افرادی که اختلال اوتیسم دارند قادر به زندگی عادی نیستند یا نمی‌شود آنها را تعلیم داد و با آنها ارتباط برقرار کرد، در صورتی که این تصور کاملا اشتباه است و تنها کاری که باید کرد این است که راه ارتباطی آن فرد را یادگرفت. شیدا علیپور، نویسنده سایت کودک و نوجوان آی‌قصه به معرفی این تدتاک می‌پردازیم.
راه ارتباط با فرد اوتیستیک
کارینا موریلو در این تد از پسرش ایوان که دچار اختلال اوتیسم است صحبت می‌کند. میگوید: «هنوز هم آن روز دردآور را به یاد می‌آورم. ایوان دو سال و نیمه بود که اختلالش را تشخیص دادند. من و همسرم احساس گم‌گشتگی داشتیم. نمی‌دانستیم از کجا شروع کنیم. آن زمان اینترنتی هم نبود و نمی‌توانستیم از جایی اطلاعات جستجو کنیم. بنابراین گام‌های اولمان را با تکیه‌ی مطلق بر شم خودمان برداشتیم. ایوان ارتباط چشمی برقرار نمی‌کرد. حرف نمی‌زد، به اسمش یا سوال‌هایی که از او می‌پرسیدیم واکنش نشان نمی‌داد.
تنها راهی که می‌توانستم حالش را بفهمم نگاه کردن در چشمانش بود که آن پل هم دیگر شکسته بود. تنها زمانی به من نگاه می‌کرد که کارهایی را که دوست داشت انجام می‌دادم، برای همین ساعت‌ها با او و خواهرش گرگم به هوا بازی می‌کردیم و فقط آن لحظات بود که حس می‌کردم زنده است.
ساعات زیادی را هم در استخر گذراندیم چون ایوان علاقه‌ی زیادی به آب داشت. یک روز زمستانی مه گرفته در راه استخر، خروجی را اشتباه رفتم و او بغضش ترکید و گریه‌ای بی‌وقفه سر داد تا زمانی که به مسیر استخر برگشتم و او ساکت شد. با خودم فکر کردم چطور یک کودک دوسال و نیمه که حتی به اسم خودش واکنش نشان نمی‌دهد می‌تواند مسیر استخر را به درستی حفظ باشد؟ و آن زمان بود که فهمیدم ایوان حافظه‌ی بصری خیلی خوبی دارد و همین می‌تواند راه ارتباطی ما باشد. پس شروع کردم از همه چیز عکس گرفتم و زندگی کردن را با تصاویر به ایوان آموختم.»
کارینا راه ارتباطی با فرزند اوتیستیک خودش را یاد گرفت. ساده نبود و قطعا لحظات سختی را پشت سر گذاشته اما راه ارتباطی مختص فرزندش را پیدا کرده و این کاریست که باید در زندگی با فرد اوتیستیک انجام داد، پیدا کردن راه ارتباطی مختص آن فرد.
درباره سخنران
کارینا موریلو حامی جامعه‌پذیری افراد مبتلا به اوتیسم است. او با تاسیس موسسه‌ای در آرژانتین برای بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به اوتیسم و خانواده هایشان در تلاش است تا افراد اوتیستیک را به مهارت‌هایی مسلط کند که بتوانند در بزرگسالی بدون نیاز به مراقبت زندگی مستقل و خوبی داشته باشند. او همچون تمام مادرانی که فرزند اوتیستیک دارند، دغدغه‌ی زندگی بزرگسالی فرزندش را دارد.
موریلو در سال ۲۰۱۶ جایزه‌ی کارآفرین برتر را از سفیر ایالات متحده آمریکا در آرژانتین و همچنین در سال ۲۰۱۴ جایزه‌ی استقامت آرژانتین را دریافت کرد.
افراد اوتیستیک را فقط از منظر اوتیسم نبینیم
تنها دغدغه‌ی موریلو برقراری ارتباط با پسرش نبود بلکه دلش می‌خواست بقیه را مجاب کند که او را فقط با اوتیسمش نبینند، کارهایی را که قادر است انجام دهد ببینند، چیزی را که به زندگی دیگران می‌توانست اضافه کند ببینند، چیزهایی که دوست داشت و چیزهایی را که دوست نداشت ببینند. او برای اینکه هم بتواند ایوان را برای مستقل زندگی کردن آماده کند و هم به دیگران نشان بدهد که می‌شود فقط اوتیسم او را نبینند، از بقالی محلشان خواست که به ایوان اجازه دهد پنج‌شنبه‌ها حوالی ساعت ۲ بعدازظهر به مغازه برود و بطری‌های شیر را مرتب کند چون او عاشق مرتب کردن است. صاحب مغازه هم پذیرفت و یک سال به طور مرتب ایوان شیرهای مغازه را مرتب می‌کرد و در ازای کارش کوکی شکلاتی مورد علاقه‌اش را می‌گرفت و خوشحال از مغازه به خانه می‌رفت.
خوزه متخصص اوتیسم نبود، نیازی هم نداشت که متخصص باشد، تنها کاری کرد این بود که حضور داشت و ایوان و توانایی‌اش را دید و پذیرفت. کار سختی نیست.
تدتاک «دنیای اوتیسم» را با زیرنویس فارسی ببینید:
به شما پیشنهاد می‌دهیم تدتاک «شیرگران مادر» را تماشا کنید.
